Vandaag is het 8 maart – Internationale Vrouwendag. Alhoewel ik normaal iemand ben die liever op de achtergrond blijft leek me deze dag een goed moment om over mijzelf te vertellen. Over wie ik ben, hoe ik tot hier gekomen ben, en hoe ik jou kan helpen. Ik treed graag even buiten mijn eigen ‘comfort zone’ om je dit te vertellen.
Mijn eigen groei
Toen ik jong was wilde ik later maar één ding: bij de politie. Omdat ik na de middelbare school een jaar moest wachten voor de politieopleiding (de minimumleeftijd was 17, ik was 16) ben ik mbo agogisch werk (nu social work) gaan doen als voorbereiding op het sociale deel van die opleiding. Hoewel ik een stage in een kinderdagverblijf maar saai vond ben ik toen wel in de zorg blijven hangen.
Helaas waren er toen ik afgestudeerd was meer werkzoekenden dan werk in mijn vakgebied, dus ben ik in eerste instantie aan de slag gegaan via een uitzendbureau. Toen het bedrijf waar ik werkte mensen de kans bood om op te stappen omdat het even wat minder ging, zag ik mijn kans. Ik ging vrijwilligerswerk doen in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Er zou na een jaar kans zijn op een vaste aanstelling, maar die kreeg ik al na twee maanden.
Na een tijd stapte ik over naar De Donksbergen in Duizel, waar ik mee hielp om de langdurige zorg mee op te zetten. Ondertussen bleef ik bijleren; zo deed ik een deeltijdopleiding sociaal pedagogische hulpverlening en een deeltijdopleiding psychotherapie.
Mijn eigen praktijk
Onder de naam ‘Gezinsbegeleiding Marion Simons’ ben ik op eigen benen gaan staan. In 2008 opende ik mijn eigen praktijk. Eerst ging ik alleen bij mensen langs en later in de omgebouwde garage van ons huis. Hoewel ik vooral werkte op groepsniveau en binnen gezinnen merkte ik dat veel vragen individueel gericht waren. Daar wilde ik meer op inspelen.
Daarom heb ik in 2014 de naam van mijn praktijk omgezet naar ‘Groeipunt’. Tijdens opleidingen stond de term ‘groei’ altijd centraal, en er waren toentertijd veel ‘punten’ voor allerlei soorten zorg, dus vond ik ‘Groeipunt’ een mooie combinatie. Onder die naam ben ik me gaan richten op individuele hulpverlening. Daarnaast blijf ik werken met groepen nog steeds leuk vinden (en leerzaam; soms is de herkenbaarheid onderling erg waardevol), al is dit nu gericht op training of cursus.
Mijn eigen kwaliteiten
In al die jaren heb ik een goed beeld van waar mijn kracht ligt en wat mensen aan mijn aanpak waarderen. Regelmatig hoor ik dat mijn cliënten vinden dat ik rust uitstraal, dat ik mensen accepteer zoals ze zijn, zonder oordeel. De laatste jaren hoor ik ook steeds vaker dat ik direct ben, maar wel altijd met respect. Ik denk dat respect en niet oordelen belangrijk zijn voor het werk dat ik doe. Tot slot een eigenschap die je misschien niet direct bij mijn beroep zou verwachten: humor. Maar ik vind dit juist een goede manier om het ijs te breken, te relativeren: op een andere manier tegen dingen aan kijken zonder dat het direct beladen hoeft te zijn.
Mijn eigen ‘drive’
Ik vind het leuk om mensen inzicht te kunnen geven in wat ze doen, laten zien dat het anders kan. Zeker als ik zie dat ze daar dan mee aan de slag gaan geeft dat mij voldoening. Soms ligt de oplossing voor de hand, maar zien ze het zelf gewoon niet. Ik denk dat ik geleerd heb om beter aan te sluiten bij het tempo van iemand; wanneer ik te snel ga in het toewerken naar de oplossing blokkeren mensen. Daar heeft niemand iets aan. Als we op één lijn zitten praat dat net wat makkelijker.
De naam ‘Groeipunt’ slaat niet alleen op mijn cliënten, maar ook op mijzelf. Ik vind het leuk en waardevol om mezelf uit te blijven dagen en dingen bij te leren. Zo wil ik me nog meer verdiepen in hoe het brein nu eigenlijk werkt; ik weet er al veel van, maar ben vooral benieuwd naar andere invalshoeken. Met die kennis kan ik als persoon ook blijven groeien.