Vorige keer schreef ik in mijn blog over de focus op jezelf of op de ander. Ik schreef dat we vaak geneigd zijn om vooral bezig te zijn met de ander. Heeft iemand het gezien dat ik een fout maakte? Wat zullen anderen van mij vinden? Enzovoort. Heb je dit gemist? Lees het dan hier terug.
Deze keer ga ik dit eens van de andere kant bekijken.
Ik of de ander?
Het komt namelijk ook voor dat je juist wél de focus legt op de ander. Dit zal echter niet zo herkend worden op het moment dat het gebeurt. Vaak wel voor de ander en niet voor jezelf. Alleen daarom al is het goed dit eens bespreekbaar te maken. Want hoe gaat dat nou?
Stel, je krijgt alweer een opdracht op het werk die je niet leuk vindt om te doen. Of je zit op de fiets en er wordt heel kort langs je af gereden. Misschien heb je op het werk weinig contact met collega’s. Waar ligt dan aan volgens jou? Komt dit omdat je baas jou niet zo graag ziet en dus steeds de vervelende opdracht geeft of heeft je collega gewoon meer geslijmd bij de baas? En die auto? Die bestuurder kan ook niet uitkijken, die heeft zijn rijbewijs bij een pakje boter gekregen denk ik… En die collega’s, die zijn alleen met zichzelf bezig. Die willen niet luisteren naar jouw verhalen.
Herkenbaar? Ja?
Dan gaan we nog eens terug naar de voorbeelden. Klopt het dat jij iedere keer de vervelende opdracht krijgt? En heb je wel eens iets gezegd over de inhoud van je werk en welke opdrachten je niet leuk vindt om te doen? En op het moment dat je daar fietste? Was je er zelf helemaal met je hoofd bij? Of was je met je hoofd meer bij het berichtje wat je eerder kreeg van je vriend(in)? Misschien nog erger en keek je juist op de telefoon terwijl de auto langs je rijdt… Dan de collega’s die niet willen luisteren naar je verhalen. Wat heb je zelf gedaan om hun aandacht te krijgen? Groet jij ze als je binnenkomt? Vraag je ook weleens naar hun verhalen?
Hoe is het voor jou?
Als je bovenstaande gelezen hebt, hoe is het dan voor jou? Doe je het vaak meer zoals het eerste dat beschreven staat? En kom je er nu achter dat je niet stilstaat bij het tweede? Dit gebeurt vaak zo. Op het moment dat het niet helemaal gaat zoals je zou willen, is het ‘gemakkelijker’ om de ander aan te wijzen als de schuldige. Je hoeft zelf niet stil te staan bij wat jij misschien beter anders had kunnen doen. Dit lijkt je een goed gevoel te geven. Want door niet stil te staan bij je eigen gedrag, hoef je niet toe te geven dat jij degene bent die iets niet helemaal goed gedaan heeft. Daarnaast hoef je ook niets te veranderen. Jij deed immers niets fout, dat was de ander. Of de situatie die maakte dat het niet goed ging.
Welke kant van jezelf zie jij niet?
Slachtoffer? Of toch niet?
Als dit zo gebeurt zeggen we dat de persoon in de slachtofferrol gaat zitten. De ander of de situatie heeft het gedaan, weet je nog? Toch wil diegene hier onbewust vaak iets mee bereiken! Ik zeg onbewust omdat men vaak niet (meer) in de gaten heeft dat hij of zij dit gedrag vertoont. Iedereen maakt door de jaren heen van alles mee. Als iets niet echt prettig is of als het lastig is, ga je een strategie ontwikkelen die je zogenaamd helpt om je niet vervelend te voelen. Je kunt bijvoorbeeld de verantwoordelijkheid bij de ander leggen in plaats van bij jezelf. Daardoor krijg je mogelijk medelijden van anderen. Ook kan het zijn dat je hierop boos gereageerd hebt, of zelfs agressief, dat je hiermee dan jezelf goedpraat.
Je krijgt er dus iets mee voor elkaar of de aandacht is van jou af. Echter, daar los vaak niets mee op. Want het gevolg kan zijn dat mensen vinden dat je misbruik maakt van anderen. Of ze voelen zich ongemakkelijk bij je omdat je hen altijd de schuld geeft van iets wat ze niet gedaan hebben. Dit wil je niet, lijkt me. Dus ga nu eerst maar eens aan de slag om te kijken hoe het nu voor jou is. En dit kan heel lastig zijn. Want het blijft natuurlijk gemakkelijker om naar de ander te wijzen… Begin nu eens bij jezelf.
WAT DOE JIJ?